Kariera płatków śniadaniowych

Kariera płatków śniadaniowych
Ellen White jest zaangażowana w zagadnienia zdrowia i stanowi duszę projektu. Ostrzega przed szkodliwym działaniem tytoniu i alkoholu. Zaleca zdrowe pożywienie oraz przebywanie na słońcu, a także rozsądne dysponowanie czasem podzielonym na pracę i wypoczynek. Sponsorami instytutu są między innymi małżonkowie John i Ann Jeannette Kellogg.

W 1876 kierowanie instytutem obejmuje ich syn - John Harvey Kellogg. W 1894 dr John H. Kellogg i jego brat Wiliam K. Kellogg opracowują dla pensjonariuszy przebywających w ich sanatorium przepis na pożywne i smaczne danie z płatków zbożowych. Korzystny wpływ nowej diety na zdrowie i samopoczucie pacjentów sprawia, że zbożowe płatki śniadaniowe szybko i na stałe weszły do jadłospisu ludzi na całym świecie. Preparat, który wzmaga perystaltykę jelit – głosi reklama.

Historia płatków śniadaniowych

Powstanie płatków ma swą historię. Jedna z pacjentek doktora żali mu się, że przy śniadaniu złamała sobie ząb jedząc grzankę. Aby uniknąć tego typu zdarzeń Kellogg wpada na pomysł, aby gotowane ziarna pszenicy wałkować, a następnie suszyć w piecu. Pacjenci instytutu są zachwyceni płatkami i chcą wprowadzić je do swego śniadaniowego menu po powrocie z kuracji. Powstaje zatem pomysł produkcji płatków na skalę przemysłową.

31 maja 1895 Kellogg występuje do urzędu patentowego w celu uzyskania patentu na swoje płatki. Mimo, że początkowo płatki są produkowane z pszenicy, podanie patentowe zawiera również inne ziarna, m.in. jęczmień i kukurydzę (corn). Największą popularność, jak wiadomo, zdobyły z czasem płatki kukurydziane.

Dla doktora płatki są głównie jednym z punktów kuracji i ewentualne zyski materialne nie są dla niego interesujące. Natomiast jego młodszy brat, Will Keith Kellogg ma inne zdanie. Postanawia zająć się przedsięwzięciem na dużą skalę, widząc w masowej produkcji płatków poważne źródło dochodu. W 1906 roku bracia tworzą Battle Creek Toasted Corn Flake Company. To pierwsza fabryka z tego rodzaju żywnością na świecie. Na początku fabryka umieszczona w drewnianym małym budynku zatrudnia 25 pracowników. W 1951 roku, już po śmierci J. H. Kellogga, firma mająca filie w wielu krajach świata rozrasta się do około 6500 pracowników.

Polskie meandry kukurydzy

W czasie kiedy dr Kellog eksperymentuje ze swoimi płatkami, w Toruniu w 1899 powstaje, staraniem braci morawskich, ewangelickiej wspólnoty religijnej, krochmalnia. Ma to pełne uzasadnienie ekonomiczne. Krochmal używany jest w procesach technologicznych jak i do celów spożywczych. Służy m.in. do wypieku ciast i ciasteczek. Używa się go do produkcji suchych baterii elektrycznych, przy wytwarzaniu zapałek i proszków do czyszczenia. Przecieranie mączki ziemniaczanej kontynuowane jest po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Również Niemcy po 1939 korzystają z urządzeń fabrycznych. Później w 1945 przez kilka miesięcy dostawy mączki odbiera Armia Czerwona.

Historia polskiego rynku płatków śniadaniowych gotowych do spożycia rozpoczyna się w 1974. Wiąże się z tym pewna anegdota. Jednemu z ówczesnych wicepremierów, który miał kłopoty z układem pokarmowym, lekarz zalecił spożywanie płatków kukurydzianych. A że w polskich sklepach takich płatków nie było, więc PHS sprowadził je z Rumunii. Dodatkowo na skutek rozwoju miasta fabryka znalazła się w centrum Torunia, przestarzała technologia okazała się uciążliwa dla mieszkańców. Kiedy zostaje podjęta decyzja o likwidacji krochmalni i podjęciu produkcji płatków śniadaniowych rusza inwestycja. Linię do produkcji dostarczają Anglicy. Produkcja rusza w sierpniu 1977. Maksymalna moc produkcyjna wynosi 2,5 tysiąca ton. Pod koniec lat 70. pojawia się koncepcja powrotu do przetwórstwa ziemniaków. Przewlekły proces inwestycyjny opóźnia produkcję, a brak popytu jest przyczyną montażu linii do produkcji płatków ziemniaczanych.

W 1990 PPZ zostaje sprywatyzowane. Powstaje Toruń-Pacific sp. z o.o., która stawia na produkcję i dystrybucję płatków śniadaniowych gotowych do spożycia. Jest to spółka joint venture z firmami amerykańską, brytyjską i holenderską. 1 września 1990 wystawiona zostaje pierwsza faktura. I w zasadzie od tego momentu możemy mówić o faktycznym rozwoju rynku śniadaniowego w Polsce. Toruńska załoga liczy 200 pracowników.

W kwietniu 1994 uruchomiona zostaje linia produkcyjna płatków kukurydzianych, a w miesiąc później na rynek trafiają pierwsze partie płatków Honey & Nut. Później dochodzą Cocoa Flakes i Snow Flakes. Od 1994 roku Toruń-Pacific należy do Nestlé S.A. i General Mills, które powołały w 1990 roku spółkę joint venture Cereal Partners Worldwide. Tym samym toruński zakład wchodzi w skład międzynarodowego koncernu, będącego potentatem w dziedzinie produkcji wyrobów śniadaniowych. Cereal Partners Poland Toruń-Pacific produkowane w Toruniu płatki śniadaniowe sprzedaje pod marką Nestlé. Jesienią 1995 rozpoczyna się produkcja muesli Swiss i Tropical Fruit, a na przełomie 1996 i 1997 wprowadzone zostają na rynek kolejne nowe produkty: Nesquik, Cheerios i Chocapic. Firma zatrudnia ponad 900 osób w dwóch fabrykach: w Toruniu i Lubiczu k. Torunia, gdzie wytwarzane są płatki śniadaniowe w kształcie batonika. 50% produkcji firmy trafia na eksport. Głównie do Turcji, krajów Zatoki Perskiej, Rosji, Węgier, Czech. Łącznie firma obsługuje 34 rynki. Bezpośrednio nadzoruje sprzedaż na rynkach krajów bałtyckich, dawnej CEFTA i Rumunii w ramach struktury Cereal Partners Central Europe.

Uruchomienie produkcji płatków kukurydzianych przypadło w Toruniu na okres „dekady sukcesu”, gdzie każde wydarzenie było nagłaśniane w telewizji, często na wyrost. W 1977 filmowano uruchomienie produkcji, kiedy rozruch technologiczny dopiero trwał. Przy filmowaniu sypiącej się na taśmociąg kukurydzy, łapano ją do worka i zanoszono na trzecie piętro by ponownie nakręcić dubla.



Komentarze